Τι είναι η νόσος του Peyronie;

Έτσι ονομάζουμε την κάμψη του πέους που οφείλεται σε τοπική βλάβη στον ινώδη χιτώνα του πέους. Το αποτέλεσμα είναι ένα σημείο του χιτώνα να χάσει την ελαστικότητά του και να μην μπορεί να εκπτυχθεί κατά την φάση της στύσης και έτσι το πέος να μην είναι ευθύ αλλά με στροφή προς την κατεύθυνση της βλάβης. Η νόσος πήρε το όνομά της από αυτόν που έκανε την πρώτη δημοσίευση με μία αρκετά μεγάλη σειρά ανδρών με κάμψη πέους, τον Francois De La Peyronie το 1743. Η νόσος όμως περιγράφηκε πρώτη φορά το 1561 από τον Fallopius.

Η νόσος του Peyronie δεν πρέπει να συγχέεται με τη συγγενή κάμψη του πέους που παρουσιάζεται πολύ νωρίς στην σεξουαλική ζωή του νεαρού άνδρα, και στην οποία έχουμε γωνίωση του πέους λόγω της κατασκευής του.

 

Πως γίνεται η διάγνωση της νόσου;

Όπως και σε όλες σχεδόν τις ανδρολογικές νόσους, η διάγνωση τίθεται από τον ίδιο τον ασθενή. Κατά την φάση της στύσης διακρίνει μία κάμψη του πέους (ανάλογα με το σημείο του ινώδη χιτώνα που συμβαίνει η βλάβη). Η στύση από το σημείο της κάμψης και μετά μπορεί να είναι χαλαρή, με αποτέλεσμα να υπάρχει ανεπαρκής σκληρότητα κατά την φάση της σεξουαλικής πράξης. Κατά την φάση της χάλασης είναι δυνατόν να ψηλαφά ο ασθενής ή ο γιατρός μία σκληρία που μοιάζει με μικρά στρόγγυλα μορφώματα, αλλά αυτό που θορυβεί ιδιαίτερα τον ασθενή είναι ο πόνος κατά την στύση.

Στις περιπτώσεις συγγενούς κάμψης του πέους δεν υπάρχουν επώδυνες σκληρίες και η στύση είναι συνήθως ικανοποιητική.

 

Ποιά είναι η επιδημιολογία της νόσου;

Η συχνότητα της νόσου του Peyronie είναι περίπου στο 1% του γενικού πληθυσμού. Δεν είναι μία επικίνδυνη νόσος και, αν και παρουσιάζεται σαν σκληρία, καμία σχέση δεν έχει με κακόηθες νόσημα. Η νόσος εξαρτάται από την ηλικία και είναι υψηλότερη στην πέμπτη και έκτη δεκαετία της ζωής του άνδρα. Ο λόγος που είναι αυξημένη η συχνότητα σε αυτές τις ηλικίες είναι η χαμηλή ικανότητα της επούλωσης της τραυματικής βλάβης μετά από σεξουαλική πράξη. Συνδυάζεται και μοιάζει με άλλες νόσους όπως είναι η νόσος Dupuytren (νόσος της παλαμιαίας απονεύρωσης), η τυμπανοσκλήρυνση (σκλήρυνση του ωτικού τυμπάνου), νόσος Ledrerhose (σκλήρυνση πελματιαίας απονεύρωσης). H νόσος επίσης συνδέεται με χορήγηση μεθοτρεξάτης και προπανολόλης. Η συχνότητα της νόσου αυξάνεται ανάλογα με την συχνότητα της σεξουαλικής πράξης.

 

Ποιά είναι τα αίτια που προκαλούν την νόσο ;

• Οι κακώσεις του πέους κατά την φάση της σεξουαλικής πράξης.
• Μικροαιμορραγίες της ουρήθρας.
• Αυτοάνοσα (ρευματικά νοσήματα).
• Αγγειίτιδες και έλλειψη της βιταμίνης Ε.
• Η στυτική δυσλειτουργία αποτελεί αίτιο αλλά και αποτέλεσμα της νόσου.
• Ανώμαλη διάταξη των ινών του ινώδη χιτώνα.
• Οι ασθενείς που κάνουν εύκολα ουλές σε τραύματα είναι οι ίδιοι που θα αναπτύξουν πιο εύκολα την νόσο.
• Υπέρταση, κάπνισμα, υπερλιπιδαιμία, υπερουριχαιμία και σακχαρώδης διαβήτης.

Η συγγενής κάμψη είναι, όπως λέει και το όνομά της, συγγενής, δηλαδή ο άνδρας γεννιέται με όχι απολύτως ευθύ πέος.

 

Συνδέεται η νόσος του Peyronie με στυτική δυσλειτουργία ;

Mόνο το 30% των ασθενών με κάμψη του πέους θα έχουν παράλληλα και στυτική δυσλειτουργία. Η στυτική δυσλειτουργία μπορεί να είναι ψυχογενούς αιτιολογίας, μόνο και μόνο από την θέα του προβλήματος στο πέος, αλλά και από τον πόνο που προκαλεί η στύση. Ωστόσο, κάποιες φορές η κάμψη είναι τόσο έντονη που δεν είναι δυνατή η ολοκλήρωση της επαφής.

Μπορεί φυσικά να συνυπάρχει και οργανική βάση στο πρόβλημα, όπως αρτηριακή ανεπάρκεια ή φλεβική διαφυγή.

 

Θεραπεία

Στην πορεία δεκαετιών έχουν προταθεί και έχουν εφαρμοσθεί ένα πλήθος φαρμακευτικών αγωγών για την αντιμετώπιση της νόσου του Peyronie με πτωχά όμως αποτελέσματα σε σχέση με τις προσδοκίες ιατρών και ασθενών. Οι πιο ενδεδειγμένες και αυτές με τις περισσότερες μελέτες είναι η βιταμίνη Ε, το Παρα-αμινο βενζοϊκό, η φαιξυφεναδίνη, η κολχικίνη, η ταμοξιφένη ή ακόμα και έγχυση στεροειδών ή και ιντερφερόνης στην ινώδη πλάκα.

Με χαμηλή αποτελεσματικότητα έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί η εξωσωματική λιθοτριψία και η εφαρμογή υπερήχων.

Εξαιτίας της χαμηλής αποτελεσματικότητας των παραπάνω θεραπειών, οι χειρουργικές επεμβάσεις αποτελούν την χρυσή λύση για την κάμψη του πέους. Η χειρουργική επέμβαση έχει ένδειξη όταν η γωνίωση που δημιουργείται είναι πάνω από 30 μοίρες. Αυτές οι επεμβάσεις ευθειασμού γίνονται χωρίς την αφαίρεση της ινώδους πλάκας ή με αφαίρεση της ινώδους πλάκας και τοποθέτηση μοσχεύματος. Χωρίς την αφαίρεση της πλάκας γίνεται πτύχωση του ινώδη χιτώνα από την απέναντι πλευρά της βλάβης.

Εάν η κάμψη είναι πολύ μεγάλη και η ινώδης πλάκα έχει καταλάβει μεγάλο τμήμα του ινώδη χιτώνα του πέους, τότε η τοποθέτηση ενδοπεϊκής πρόθεσης αποτελεί την μοναδική λύση.